Con motivo de a campaña «Ninguén sen fogar» queremos compartir algúns datos da situación das persoas que viven esta dolorosa realidade e as poucas oportunidades que atopan para saír. Á beira tamén hai institucións, centrándonos nas pertencentes ao ámbito da Igrexa Diocesana, que prestan o mellor de si para acompañar e aliviar a súa situación.
Na cidade de Vigo calcúlase que unhas 150 persoas viven sen fogar. Unha situación que pasa silenciosamente desapercibida aos ollos da maior parte da cidadanía.
Máis de 30.000 vigueses, o 10,6% da cidade, sobreviven con menos de 7.500 euros ao ano –apenas chegan, ou nin iso, á metade do salario mínimo actual, situado en 14.000 euros anuais–. Así o reflicte o Atlas de Distribución da Renda por Fogares do Instituto Nacional de Estatística (INE), que pon negro sobre branco a realidade social de todos os municipios e obriga a moitos cidadáns a pedir diñeiro na rúa.
Segundo estes datos, son 31.700 os residentes en Vigo que viven actualmente con rendas inferiores á metade dun salario mínimo, sexa por traballos precarios, axudas sociais insuficientes ou pensións moi baixas. Deles, case a metade (15.200, o 5,1% da poboación) nin sequera chegan ao limiar dos 5.000 euros anuais. Moitos viven directamente da caridade doutras persoas para sobrevivir.
Nos peores casos isto leva a algunha xente mesmo a ter dificultades para permitirse unha vivenda. Segundo a Enquisa ás persoas sen fogar do INE publicada esta semana, un total de 28.552 persoas sen fogar viven en España, o que representa un aumento do 24,5% nos últimos 10 anos. Por idade, o 51,1% das persoas sen fogar ten menos de 45 anos, o 43,3% entre 45 e 64 anos e os maiores de 64 anos representan o 5,5%. A idade media sitúase en 42,9 anos. O 50,1% ten nacionalidade española e a 49,9% estranxeira.
En canto á vez que levan sen fogar, o 32,5% das persoas leva menos dun ano sen dispor dun aloxamento, o 27,0% entre un e tres anos e o 40,5% leva máis de tres anos sen aloxamento propio. O 36,6% das mulleres leva sen fogar menos dun ano, fronte ao 31,2% dos homes.
Ademais, por cada 100.000 habitantes hai 86,6 persoas sen fogar. Por comunidades autónomas, as maiores taxas sitúanse na cidade autónoma de Ceuta (391,4), País Vasco (315,9), Comunidade Foral de Navarra (214,7) e Cantabria (182,6). En Galicia é de 165,7, mentres que Valencia (14,8) e Cataluña (42,6) rexistran as taxas máis baixas.
UNHA ACTIVIDADE SENSIBLE AOS ÚLTIMOS
Moitas persoas achéganse a pedir alimento e refuxio nos ámbitos de acción caritativa da Igrexa. A nosa comunidade conta con algunhas institucións que están ao servizo dos que viven “sen cobertura” dos medios esenciais para sobrevivir. A modo de sinxelo relato pomos ao voso dispor algúns datos:
- Albergue na Casa Nosa señora dá Saúde, situado nas instalacións da Fundación Santa cruz, antigos Misioneiros dos Enfermos Pobres no barrio de Teis . Un albergue que dispón de distintos servizos e a atención dunha traballadora social para atender as demandas das persoas que acoden a pedir os seus servizos e cos que se abre a posibilidade dunha nova oportunidade.
- Comedor Nosa señora de Lourdes rexentado polas Misioneiras do Silencio. Esta obra situada na céntrica rúa Urzáiz é un claro testemuño de entrega e abnegación polos máis necesitados. Recuperada a atención no comedor seguen facendo dúas quendas de comidas no que participan unhas 70 persoas que acceden a recibir non só o alimento quente para pasar a xornada, senón a calor do corazón e a atención digna de ser os “señores” da casa aos que se lles serve co máximo amor. Tamén dispón de traballador social.
- O albergue do Voluntariado da Caridade en Tui. Un fermoso fogar no que descansan, agora debido ás dificultades de atención, un día á semana as persoas que pasan pola cidade fronteiriza. Aténdeselles coa dispoñibilidade propia do carisma de San Vicente de Paul, ofrecéndolles ducha e atención.
- Parroquia da Divina Pastora, rexida polo PP capuchinos, situada na rúa Vázquez Varela, dedican un espazo de comedor os luns, martes e mércores para a merenda cea de persoas que acoden a este servizo. Pasan ao redor de 70 persoas que teñen a oportunidade de pasar un intre de encontro e diálogo fraterno co estilo franciscano. Ofrécenlles bocadillos, zume, café con leite e pasar os rigores das inclemencias do mal tempo polo menos durante un intre.
- Parroquia do Perpetuo Socorro, dirixida polo PP. Redentoristas. Desde hai uns poucos anos viron a necesidade de ofrecer unha cea dominical ás persoas que máis o necesitan. Algúns días chegan a entregar 80 bocadillos, xunto con outros alimentos que satisfagan a manutención do final do día.
- Equipos de Cáritas parroquiais. Existen espazos nalgunhas parroquias da cidade que ofrecen o que se coñece co nome de “calor e café”. Unha oferta aberta ás persoas participantes nos servizos que se ofrecen nas distintas cáritas e que dan a oportunidade de humanizar aínda máis a relación coas persoas.
- Hai grupos de mozos, encabezados por docentes e animadores, que visitan algunhas noites ou mañás, ofrecendo algo quente ás persoas que dormen na rúa. Así como algunhas iniciativas valentes que destinan unha noite da semana a ver as necesidades máis urxentes que teñen as persoas que están a pasar a noite á intemperie.
Todo isto, descrito de forma telegráfica, é unha pequena mostra da riqueza de historias, encontros, vivencias e silencios que circulan nos lugares dedicados ás persoas en situación de pobreza. É posible grazas á iniciativa e dedicación de persoas que ofrecen voluntariamente o seu tempo e esforzo para logralo. Tamén é posible grazas á entrega xenerosa de doantes e empresas, así como institucións que facilitan que as despensas non estean baleiras.
