«Érguete ponte en camiño» é o lema do día do Seminario deste ano co que a nosa diocese convócanos para promover e rezar polas vocacións sacerdotais. En principio, esta chamada da Igrexa pode parecernos tan reiterativa que botariamos en falta unha proposta máis elaborada e acorde coa complexa realidade dos nosos tempos. Hoxe todos esperamos metodoloxías que se sustenten na eficacia e na comprobación. Seguir repetindo as palabras coas que Xesús chamou aos seus primeiros discípulos (Mc 1, 17) a moitos pódelles parecer inxenuo.
Un dos maiores retos que temos, como todas as dioceses do mundo, é convocar e formar novos sacerdotes. Eles serán os que, intimamente unidos e entregados ao pobo de Deus, formarán as comunidades cristiás do mundo que vén. Afrontar este reto con todas as súas consecuencias é a nosa gran misión.
Hai moitas persoas, tamén na Igrexa, que teñen medo ao futuro. Ese medo impídelles vivir e afrontar o presente e refúxianse na nostalxia do pasado. Esta falta de confianza no que somos e vivimos impúlsanos á procura de solucións máxicas que poidan remediar os nosos problemas. Tamén na tarefa das novas vocacións hai moitos que esperan solucións fantásticas e, sobre todo, esperan que as realicen outras persoas.
Loitar polas vocacións sacerdotais é unha tarefa de todo o pobo cristián. Uns teñen máis responsabilidades que outros, pero só na medida en que se sentan apoiados por todos. Talvez poucas realidades na Igrexa dependan tanto da colaboración de todos como a historia dunha vocación. Non hai vocación sen chamada de Deus; non hai vocación sen familia; non hai vocación sen comunidade cristiá; non hai vocación sen amigos; non hai vocación sen escolas e non hai vocación sen sacerdotes, por citar os ámbitos máis importantes da vida dunha vocación sacerdotal.
As grandes decisións da vida, e a da vocación sacerdotal o é por excelencia, non se toman, polo xeral, nun momento illado. Son o resultado de moitos momentos decisivos, sustentados pola graza de Deus e vividos na intimidade do cotián. Sempre hai unha historia con persoas e tempos.
Todo comeza un día en que ao que é chamado fáiselle presente o Señor que lle di: «Érguete e ponte en camiño». Facer posible e acompañar esta chamada do Señor é hoxe, sen dúbida, a misión por excelencia da nosa Igrexa Diocesana. A Igrexa non pode subsistir sen sacerdotes e sen eucaristía. Alí onde haxa comunidades cristiás haberá sempre sacerdotes que en nome e na persoa de Xesucristo sirvan e acompañen ao pobo de Deus.
Ninguén na Igrexa pode desentenderse das vocacións sacerdotais. Deus é a súa fonte e a Igrexa a nai que as procrea e alimenta.
Convosco invoco a protección de San Xosé e da Santísima Virxe.
+ Luís Quinteiro Fiuza,
bispo de Tui-Vigo
