1.- O Congreso dos Deputados está a piques de culminar a aprobación da Lei Orgánica de regulación da eutanasia. A tramitación realizouse de maneira sospeitosamente acelerada, en tempo de pandemia e estado de alarma, sen escoita nin diálogo público. O feito é especialmente grave, pois instaura unha ruptura moral; un cambio nos fins do Estado: de defender a vida para ser responsable da morte inflixida; e tamén da profesión médica, «chamada no posible a curar ou polo menos a aliviar, en calquera caso para consolar, e nunca a provocar intencionadamente a morte». É unha proposta que fai xogo coa visión antropolóxica e cultural dos sistemas de poder dominantes no mundo.
2.- A Congregación para a Doutrina da Fe, coa aprobación expresa do papa Francisco publicou a Carta Samaritanus bonus sobre o coidado das persoas nas fases críticas e terminais da vida. Este texto ilumina a reflexión e o xuízo moral sobre este tipo de lexislacións. Tamén a Conferencia Episcopal Española, co documento Sembradores de esperanza. Acoller, protexer e acompañar na etapa final desta vida, ofrece unhas pautas clarificadoras sobre a cuestión.
3.- Urximos á promoción dos coidados paliativos, que axudan a vivir a enfermidade grave sen dor e ao acompañamento integral, por tanto tamén espiritual, aos enfermos e ás súas familias. Este coidado integral alivia a dor, consola e ofrece a esperanza que xorde da fe e dá sentido a toda a vida humana, mesmo no sufrimento e a vulnerabilidade.
4.- A pandemia puxo de manifesto a fraxilidade da vida e suscitou solicitude polos coidados, ao mesmo tempo que indignación polo descarte na atención a persoas maiores. Creceu a conciencia de que acabar coa vida non pode ser a solución para abordar un problema humano. Agradecemos o traballo dos sanitarios e o valor da nosa sanidade pública, reclamando incluso a súa mellora e maior atención orzamentaria. A morte provocada non pode ser un atallo que nos permita aforrar recursos humanos e económicos nos coidados paliativos e o acompañamento integral. Pola contra, fronte á morte como solución, é preciso investir nos coidados e proximidade que todos necesitamos na etapa final desta vida. Esta é a verdadeira compaixón.
5.- A experiencia dos poucos países onde se legalizou dinos que a eutanasia incita á morte aos máis débiles. Ao outorgar este suposto dereito, a persoa, que se experimenta como unha carga para a familia e un peso social, sente condicionada a pedir a morte cando unha lei presiónaa nesa dirección. A falta de coidados paliativos é tamén unha expresión de desigualdade social. Moitas persoas morren sen poder recibir estes coidados e só contan con eles quen pode pagalos.
6.- Co Papa dicimos: «A eutanasia e o suicidio asistido son unha derrota para todos. A resposta á que estamos chamados é non abandonar nunca aos que sofren, non renderse nunca, senón coidar e amar para dar esperanza». Convidamos a responder a esta chamada coa oración, o coidado e o testemuño público que favorezan un compromiso persoal e institucional a favor da vida, os coidados e unha xenuína boa morte en compañía e esperanza.
7.- Pedimos a cuantos teñen responsabilidade na toma destas graves decisións que actúen en conciencia, segundo verdade e xustiza.
8.- Por iso, convocamos aos católicos españois a unha Xornada de xaxún e oración o vindeiro mércores 16 de decembro, para pedir ao Señor que inspire leis que respecten e promovan o coidado da vida humana. Convidamos a cantas persoas e institucións queiran unirse a esta iniciativa.
Acollémonos a Santa María, Nai da Vida e Saúde dos enfermos e á intercesión de San José, patrón da boa morte, no seu ano xubilar.
Madrid 11 de decembro de 2020
