El cura más joven de la Diócesis de Tui-Vigo nació un 20 de enero de 1994, día del Santo que le da nombre. Si le preguntan por su versículo favorito de la Biblia, sigue las indicaciones de Melendi en su canción favorita: «cierra los ojos, párate a pensar». Y así lo hace, hasta que en su cerebro aparece una frase que San Pablo dirige a Timoteo en su segunda carta: «sé de quién me he fiado» (2 Tm 1, 12).
Sebastián Castro Mirando cuenta 26 primaveras de vida, de las cuales lleva ordenado como sacerdote una y media. Su vocación surgió a los cuatro años, cuando su párroco de San Lourenzo de Fornelos de Montes, don Arturo, lo escogió como acólito. Después, vinieron las invitaciones a las convivencias del Seminario Menor hasta que, el 3 de febrero de 2006, conoció de verdad la institución, lo que le condujo a entrar como seminarista en septiembre de ese mismo año.
«Dicir que quería ser cura xa naquel momento é unha bobada porque non é así», afirma al hablar de su camino vocacional, en el que siempre tuvo un papel fundamental la figura del sacerdote porque veía «como era el e dis “eu quero ser así”». «Coa axuda dun director espiritual discernín un pouco a miña vocación», explica, y al terminar segundo de bachillerato apostó por el Seminario Mayor.
La vida de este joven se construye en medio de sus diversas responsabilidades como secretario del obispo, capellán en el tanatorio Vigo Memorial y, desde hace apenas un mes, adscrito a la parroquia de San Paio de Navia. Muchas responsabilidades que se pueden transformar en gracia porque, como dice el papa Francisco, «cada etapa de la vida es una gracia permanente, encierra un valor que no debe pasar» (Christus Vivit, n. 160).
¿Cómo fue ese cambio de vida de ser laico, a diácono, a cura?
Na ordenación de diácono non me decatei de nada, estaba nunha nube, ata que o día seguinte me espertei e dixen “son diácono, e agora que?”. Vivino con moitísima tensión pero sempre coa idea de que a miña vocación non é ser diácono, é ser cura, do mesmo xeito que non é ser seminarista. A etapa do diaconado vivina de maneira especial porque foi unha sorte que o bispo me quixera para ser secretario. Logo xa tiña moitas ganas de ordenarme presbítero porque é a vocación a que estás chamado.
¿Qué habrías sido si no llegas a ser sacerdote?
Como é un proceso que ven dende moi pequeno, nunca me propuxen outra cousa. Nunca pensei “quero ser isto”, porque sempre fun moi vago para pensar no futuro.
Creo que estou no sitio correcto, no que me fai feliz, e por iso nunca me tentei ser outra cousa. Primeiro porque xa non mo propuxen con 16 anos, aínda que se a esa idade mo preguntan, ao mellor, digo que no.
¿Qué es lo mejor del sacerdocio?
Para min, primeiro, poder celebrar a Eucaristía; poder a través dun pouco de pan e un pouco de viño, coas túas palabras, sentir a Cristo alí mesmo. Cando celebrei misa por primeira vez foi o mellor, aínda que estaba súper nervioso. E, por outra banda, a relación cos demais, porque ves que senten en ti algo especial, como unha presencia de Cristo.
Son mundos completamente diferentes pero transmítenche unha sabedoría do ministerio sacerdotal recorrido na vida e nunhas parroquias que te nutre
¿Cómo te sientes siendo el cura más joven de la Diócesis?
Con pena e, incluso as veces, solo porque, aínda que hai outros curas mozos, seguen a ser maiores. Non teño a ninguén da miña “quinta”, por así dicilo, que este entregado a mesma vocación. Despois, tamén cho din cando vas a calquera lado: “e este é o cura? Que novo!”.
Síntome raro porque me falta xente da miña idade, pero ao mesmo tempo ilusionado.
Siendo el cura más joven de la Diócesis, ¿cómo es tu relación con los sacerdotes mayores?
Ao ser secretario do bispo, acabas coñecendo moitas realidades, moitas parroquias nas que, por sorte ou por desgracia, quedan moitos sacerdotes maiores. E alí aprendes, aínda que sexa nunha comida co bispo, miras como é o trato deses sacerdotes e tes un espello no que mirarte.
Por outra parte, cando me nomearon capelán do tanatorio Vigo Memorial, fun a comer o Seijo —un restaurante que hai alí o lado— e, ao entrar, encontrei a don Avelino de Cabral e a don Manuel de Candeán. Así que sentei na mesa e comecei a unha relación con eles. Tratanme como un fillo, en parte, pola diferencia de idade: eles teñen oitenta e eu teño vinte seis. Son mundos completamente diferente pero transmítenche unha sabedoría do ministerio sacerdotal recorrido na vida e nunhas parroquias que te nutre.
Eu querería, se chego aos oitenta anos, poder ser así coma eles: ter tantas experiencias e historias acumuladas. Para min é unha relación que me axuda moito, porque me ensinan e me invitan a celebrar; así vexo a importancia que exerce a súa figura na parroquia.
¿Cómo definirías tu labor como secretario del obispo?
É unha responsabilidade porque es a persoa encargada de organizar a vida do bispo, a súa axenda. Tes que estar pendente de moitísimas cousas e moi atento a calquera imprevisto que poida xurdir. Ao final o que tes é que cubrir o bispo: garantir que o bispo chega a súa hora; nas celebracións, organizalas e guialas. Ademais dunha responsabilidade, é unha alegría, porque acabas coñecendo moitísimas realidades.
Tu trabajo como capellán de tanatorio, ¿cómo es?
Complicado polas situacións que vives alí, pero tamén ilusionante. Cando chegas, vas con medo e vives situacións difíciles ata que pasas un tempiño e dáste de conta que es unha peza moi importante para os traballadores e para os familiares do defunto no desenvolvemento da túa misión: recordar a noticia de Xesucristo, a esperanza da Resurrección neses momentos duros. Así atopas xente agradecida aínda que non teñan un chisco de fe. Simplemente con ser amable xa te ganas a unha familia que sae de alí reconfortada. E nese sentido e ilusionante.
¿Qué le dirías a un joven que está en ese proceso de discernimiento vocacional y pueda sentir que Dios le llama a ser sacerdote?
Primeiro, busca a alguén que te acompañe espiritualmente. Se te tes tenteado iso, ábrete con algunha persoa coa que teñas confianza para dar resposta a esa pregunta.
Segundo, sé libre. Sempre. Non debes permitir que ninguén te coaccione. Ti vas a recorrer o teu camiño e esa vocación que ti estás sentindo. Ao final a resposta a vocación non é solo un camiño senón que é ese camiño que se manifesta en moitísimas formas. A resposta non é un cadrado e non tes que entrar por el, senón que é como un poliedro e hai moitísimas formas de dar resposta a esa chamada.
Abre a porta e entra ilusionado, porque se te chama a ti e por como es. Eu son Sebastián e son como son; a min chamoume así. Ti non tes que cambiar, non tes que perder a túa persoa ou pasar por cincuenta filtros.
Por iso é importante o acompañamento de alguén que te guíe para abrirche portas. Tampouco debes sentilo como unha carga. Non. Abre a porta e entra ilusionado, porque se te chama a ti e por como es. Eu son Sebastián e son como son; a min chamoume así. Ti non tes que cambiar, non tes que perder a túa persoa ou pasar por cincuenta filtros.
