A Igrexa en España celebra o 14 de maio a Pascua do Enfermo. Con esta celebración conclúe a Campaña que se iniciou o 11 de febreiro, festividade da Virxe de Lurdes, coa Xornada do Enfermo a nivel mundial. O lema deste ano é «Déixate cativar polo seu rostro desgastado», que pon o foco no coidado dos maiores.
O departamento de Pastoral da Saúde preparou unha serie de materiais para esta Xornada nos que explican as liñas fundamentais da Campaña, ofrecen uns temas para a formación e para reflexionar sobre o coidado dos maiores e un subsidio litúrxico para as celebracións eucarísticas do día. Ademais de un cartel e unha estampa.
A delegación de Pastoral da Saúde da diocese de Tui-Vigo tamén quere lembrar que esta é unha festa parroquial con dous obxectivos claros: promover o compromiso cada vez máis valioso do voluntariado e concienciar a sacerdotes, laico e demais axentes de pastoral, sobre a importancia da asistencia relixiosa aos enfermos. Neste sentido, convidan a todas as comunidades a ser creativos para localizar, atender e convidar a quen «boto de mans nas nosas celebracións dominicais» para, así, celebrar con gozo que Xesús Eucaristía achégase a todos, incluso aqueles que sofren a causa da enfermidade.
Mensaxe dos bispos para a Pascua do Enfermo
Este lema encabeza a mensaxe que os bispos de a Subcomisión Episcopal para a Acción Caritativa e Social fixeron público para este día, no que manifestan que é «particularmente necesario e urxente non abandonar a quen engade á enfermidade o peso dos anos». Por iso, explican «na Campaña do Enfermo deste ano 2023, quixemos poñer o acento na importancia do coidado dos maiores e propoñémonos de novo “deixarnos cativar polo seu rostro desgastado”».
Os bispos recomendan ler o documento da Subcomisión Episcopal para a Familia e Defensa da Vida, A ancianidade: riqueza de froitos e bendicións que «nos/nos será de gran axuda para fomentar esa “ mirada”, que nos/nos permite descubrir o valor da vellez e promover unha actitude de estima cara aos maiores; faranos máis sensibles ante os particulares retos que se lles presentan: a soidade non desexada nin buscada, a diminución das súas facultades, a dependencia respecto de os demais, etc.; axudaranos a descubrir que non só son obxecto da actividade pastoral, senón, tamén, membros activos, imprescindibles, na tarefa de evanxelización, que poden ter un papel educativo esencial na transmisión da fe, na memoria das raíces, no testemuño da oración; serviranos para coidar a espiritualidade dos anciáns, a súa necesidade de intimidade con Cristo e de compartir a súa fe, como unha tarefa de caridade na Igrexa; e, en fin, ensinaranos a acompañalos e deixarnos acompañar por eles».
Tamén sinalan que «é hora de actuar» para que «os que avanzan en anos poidan envellecer con dignidade, sen temor de ser rexeitados e de non contar para ninguén». Por eso propoñen propiciar nos contextos eclesiais unha actitude de maior escoita, coidado e discernimento sobre as súas necesidades. E facer unha reflexión «coidadosa, clarividente e honesta sobre como a sociedade contemporánea debería “achegarse” á poboación de idade avanzada». Tendo en conta que «máis que estratexias, necesítanse relacións humanas das que xurdan redes de colaboración e solidariedade entre diocese, parroquias, comunidades laicas, asociacións e familias».
