O estudo «Acodes sen fogar» publicado polo Instituto Nacional de Estatística no ano 2022 advirte que España conta cun total de 28.552 persoas sen fogar, das cales 2.387 sitúanse en Galicia, o que a converte así na terceira comunidade autónoma que rexistra máis persoas sen fogar da xeografía española. Roberto Martínez e Almudena do Pilar González-Bicada forman un matrimonio que, cada venres, percorren as rúas da cidade de Vigo coa súa moto para asistir a algunhas das 150 persoas sen fogar que viven na cidade de Vigo, segundo os datos apostados pola delegación de Acción Caritativa e Social da diocese de Tui-Vigo.
Desde hai anos, Almudena e Roberto participan en actividades de voluntariado para asistir a persoas sen recursos, nas que, como explica Roberto, «aprendes a ver o que de verdade é prioritario na túa vida; a prendes a darche aos demais, que é o máis bonito que hai». Por esa razón, decidiron dar un paso adiante ante a dura realidade da noite, porque «viamos que non había unha ocupación» sobre as persoas sen fogar. Así foi como regresou á súa mente a experiencia que Almudena tivera ao participar na iniciativa franciscana «BoanoiTe» que, na actualidade, desenvólvese en Coruña e Santiago —en Vigo estivo activo durante 7 anos, pero a pandemia da Covid-19 ha freado a actividade—.
Pais de catro fillos, Roberto e Almudena tratan de conciliar a súa vida familiar con este desexo de atender ao máis necesitado, por iso, cada venres, de 20 a 21 horas, sóbense á súa moto para atender as necesidades das persoas sen fogar, ás que entregan un pouco de « sopa quente, sobre todo; algo sólido, aínda que non sempre o queren porque lles faltan dentes; roupa, mantas; e mesmo radio, porque lles fai moita compañía que é algo tan importante como o alimento diario». Ao principio, cando comezaron nesta aventuran as persoas ás que se achegaban reaccionaban á defensiva, sinala Roberto, «pero cando ven que é algo continuo, que lles fas casos, valos a ver, aténdelos e, sobre todo, que os escoitas, vanse abrindo moito, aínda que sen intimar demasiado».
Para Roberto, «a primeira noite que saímos quedei bastante tocado toda a semana. É bastante duro ver unha cara triste ou as condicións que presentan, pero cando empeza a haber contacto de ti a ti con eles, todo cambia». Na actualidade, visitan e acompañan de maneira estable a ao redor de seis acodes «que están sempre fixos no mesmo sitio, pero os outros ou non aparecen ou non están» e esa é unha das maiores dificultades ás que se enfrontan cada semana que salguen ao encontro destas persoas, ao encontro de Cristo encarnado «nunha mirada, nun xesto, nunha frase de agradecemento ou no sorriso que mostran cando chegas e chámaslles polo seu nome».
