Nota dos Bispos da Subcomisión Episcopal para a Familia e Defensa da Vida da Conferencia Episcopal Española ante a nova Lei sobre saúde sexual e reprodutiva e da interrupción voluntaria do embarazo e #ante a Lei para a igualdade real e efectiva das persoas trans e para a garantía dos dereitos das persoas LGTBI.
A Igrexa ten a misión neste mundo de defender e mostrar a dignidade de cada persoa humana, creada a imaxe e semellanza de Deus, e de alzar a voz profeticamente cando esta dignidade vese ameazada de distintas maneiras.
Nos últimos meses, incoáronse iniciativas lexislativas que, lonxe de promover o ben da persoa e a súa dignidade, atentan gravemente contra a mesma. É por iso que queremos convidar os membros do Pobo de Deus e a todos os homes e mulleres de boa vontade a reflexionar sobre estes asuntos.
En primeiro lugar, mostramos a nosa preocupación e o noso rexeitamento ante a aprobación da nova lei do aborto. Varios son os aspectos reprobables desta lei entre os que podemos destacar os seguintes: promulgar o aborto como un dereito, o atentado á igualdade que supón permitir o aborto dos discapacitados ata os cinco meses e medio, a posibilidade de que as mozas de 16 e 17 anos poidan abortar sen o consentimento dos seus pais, a obrigatoriedade de que os médicos que rexeiten realizar abortos teñan que inscribirse nun rexistro de obxectores de conciencia ou a eliminación do período de reflexión antes de abortar e da información sobre alternativas ao aborto.
En segundo lugar, expresamos a nosa inquietude pola posible aprobación da Lei para a igualdade real e efectiva das persoas trans e para a garantía dos dereitos das persoas LGTBI que contén nos seus articulado elementos realmente preocupantes de imposición da teoría queer, teoría que cuestiona radicalmente a identidade sexual das persoas, en todos os ámbitos da vida persoal, familiar e social, establecendo e impoñendo arbitrariamente unha única concepción antropolóxica.
Durante o seu pontificado o papa Francisco falou, en numerosas ocasións e sempre en ton sumamente crítico, da denominada “ideoloxía de xénero” chegándoa a considerar un dos maiores atentados dos nosos días contra a dignidade humana e, talvez, a maior ameaza existente contra a familia. Dita ideoloxía de xénero é o fundamento desta nova lei da transexualidade.
Ante este horizonte de colonización ideolóxica queremos lembrar a antropoloxía adecuada que nos mostra que a persoa é a unión de corpo e alma, sendo o corpo un ben da creación e expresión da persoa. Desde este fundamento sólido expresamos o seguinte:
1.- Son moitos os testemuños de familias, nais, novas e adolescentes que sufriron as consecuencias que produce a chamada teoría queer ou teoría do gender. A todos eles queremos mostrar o noso apoio e axuda e tenderlles a man para iluminar a perversión dunha lexislación ideolóxica.
2.- É preocupante a implicación directa da Administración e dos poderes públicos na promoción dos postulados da ideoloxía de xénero. Un estado democrático non pode impoñer unha peculiar e reducida visión antropolóxica en todos os ámbitos: educativo, xurídico, sanitario, laboral, nos medios de comunicación, na cultura, o deporte e o lecer.
3.- É rechamante que se incrementou considerablemente o número de adolescentes que piden cambiar de sexo sen presentar unha auténtica disforia de xénero, senón como manifestación de inestabilidades afectivas propias desa idade. Todos os estudos científicos coinciden en que máis do 70% dos nenos que piden cambiar de sexo, cando pasan a adolescencia, non seguen pedindo o cambio.
4.- A despatoloxización da transexualidade identifícase con favorecer unha intervención médica, pero sen criterios médicos, senón con criterios subxectivos do paciente. Despatoloxizar significaría poder solicitar e aplicar tratamento médico e mesmo cirúrxico de forma arbitraria, obrigando ao persoal sanitario a obedecer os desexos dos pacientes, aínda que iso provoque graves riscos para a persoa. Estamos #ante un exemplo claro de irracional dogmatismo ideolóxico.
5.- Regúlase por lei que a transexualidade é froito dunha elección da identidade de xénero, evitando que a ciencia, a través da medicina, estude e determine o tratamento máis aconsellable. Podemos dicir, por tanto, que se nega a posibilidade de tratamento psicosexual e mesmo a necesidade de obter un diagnóstico das persoas con trastorno de identidade de xénero, confundindo o diagnóstico médico cun intento de anulación da personalidade.
6.- Non se pode dicir que a reatribución de sexo hormonal e cirúrxico soluciona os problemas que provoca os trastornos de disforia. Son moitos os testemuños de persoas que se someteron á reatribución e non viron solucionado a súa situación. Igualmente hai que valorar ben os tratamentos e explicar as secuelas, os efectos secundarios e as complicacións dos mesmos.
7.- A comunidade cristiá e, en particular, os pastores debemos desenvolver, sempre, sentimentos de acollida cara ás persoas con disforia de xénero, a quen lles asiste o dereito para ser respectados e a ser tratados cos medios lícitos postos a disposición pola medicina para conseguir o nivel de saúde física, psíquica e relacional máis alto e satisfactorio que sexa posible, nos límites da súa condición e no respecto pleno da verdade e da dignidade humana.
8.- Os fieis que se atopan nesta situación son fillos amados do Pai, e como calquera outro fiel convertéronse, a través do bautismo, en herdeiros da vida eterna. Eles están chamados por Xesucristo á santidade e a realizar, animados polo Espírito Santo a vontade de Deus nas súas vidas, unindo ao sacrificio da cruz os sufrimentos e as dificultades que poidan experimentar por mor da súa condición.
9.- Hai que alzar a voz con forza e denunciar o uso de tratamentos prematuros e irreversibles aínda máis cando non se está seguro da existencia dunha auténtica Disforia de Xénero. As actuacións médicas que leven a cabo nos menores, despois dunha serena reflexión, nunca deben ser de carácter irreversible dada a incerteza sobre os cambios que poden darse no desenvolvemento da personalidade durante as fases da puberdade e a adolescencia.
10.- Hai que respectar a liberdade de conciencia e de ciencia a todos os profesionais dos diversos ámbitos da vida social sen condicionar o desempeño profesional en liberdade. Preocúpanos que se queira impoñer un adoutrinamento que condicione o desempeño profesional no campo educativo, sanitario, función pública, xudicatura, cultura, medios de comunicación.
A Igrexa é unha Nai que quere saír ao encontro das mulleres en risco de abortar porque se atopan soas e sen recursos, das mulleres que abortaron e padecen as consecuencias desta decisión. A Igrexa tamén acolle no seu seo ás persoas que sofren pola súa disforia de xénero e ás familias dos nenos e adolescentes que experimentan confusión na súa identidade e necesitan acompañamento.
Pidamos a Santa María, Nai da Vida e Raíña da Familia, que interceda por nós para que nos dea creatividade para instaurar a tan necesaria cultura da vida e caridade para atender ás persoas que permanecen feridas o bordo do camiño.
– Mons. D. José Mazuelos Pérez, bispo de Canarias, presidente da Subcomisión Episcopal para a Familia e a Defensa da Vida
– Mons. D. Anxo Pérez-Pueyo, bispo de Barbastro-Monzón
– Mons. D. Santos Montoya Torres, bispo de Calahorra e A Calzada-Logroño
– Mons. D. Francisco Gil Hellín, arcebispo emérito de Burgos
– Mons. D. Juan Antonio Reig Pla, bispo emérito de Alcalá de Henares
