O pasado sábado 1 de outubro, a delegación de Migracións da diocese de Tui-Vigo, xunto ás delegacións de Lugo e Mondoñedo-Ferrol, organizou unha peregrinación a Santiago de Compostela con persoas migrantes para gañar o xubileu. Karen Lasso, procedente de Arxentina e residente en Vigo desde hai algúns meses, compartiu a súa experiencia desta peregrinación na que participaron medio centenar de persoas.
«Chegues como chegues a Santiago, Deus é o que che recibe e ve o “camiño” que fixeches no teu corazón»
Desde o día que nos convidaron á peregrinación a Santiago de Compostela dixen que si, pero non me imaxinaba todo o que nos esperaba; Divos tíñanos preparado algo grande. Fomos un grupo de migrantes de Ecuador, México, Paraguai, Uruguai, Arxentina, Estados Unidos, Quenia, Mauritania, Bolivia, Brasil, Guatemala e Honduras, que formamos parte das dioceses de Tui-Vigo, Lugo e Mondoñedo-Ferrol.
Ao partir, o único que sabiamos é que chegariamos ao Monte do Gozo, o lugar que pisou Xoán Paulo II na Xornada Mundial da Mocidade (JMJ) do ano 1989 —isto fíxome moita ilusión porque a primeira foi en Arxentina, de onde son—. Ao chegar ao Monte do Gozo fomos a unha pequena capela —á que acoden os peregrinos para selar a súa credencial— na que cantabamos, mentres recibiamos aos outros migrantes das demais diocese que ían chegando. Desde alí, realizamos o últimos cinco quilómetros do Camiño ata a catedral compostelá, portando as bandeiras dos nosos países como unha mostra do agradecemento que sentimos ao pisar esta terra santa e coma se con ese xesto puidésemos poñer aos pés do Apóstolo cada un dos nosos países para que o bendígaos.
Unha vez na praza do Obradoiro, reunímonos e entoamos xuntos o Himno da Alegría. Para min, era impensable cantar este himno xunto a outros peregrinos recentemente chegados a Santiago; un himno cuxa letra fala de que «volveremos ser irmáns», independentemente do lugar do que viñésemos. Foi emocionante cantar una mesma canción. Reflectíase no rostro de cada un de nós a alegría e a fe de estar en Compostela, sentía unha felicidade enorme e se me entrecortaba a voz ao cantar, mentres vía como chegaban unha marea de bandeiras de diferentes países desde as catro esquinas para unirse nun só canto.
Foi unha honra, máis que unha invitación, participar no coro durante a eucaristía na catedral de Santiago, que tivemos ás 19:30 horas, na que cantamos xunto a outros migrantes das distintas dioceses de Galicia. Só Deus pode facer estas cousas impensables. Antes da celebración puidemos visitar a tumba do apóstolo Santiago e, a pesar de que fun noutras ocasións, esta vez, rezar na súa tumba tivo un significado diferente e profundo en min: sentín que algo tamén peregrinou no meu corazón ese día.
Os sacerdotes que nos acompañaban tamén nos relataron a historia e o significado de Santiago de Compostela para o pobo crente e non crente. Cada ano, por incrible que pareza, multiplícanse os peregrinos que fan o camiño, xa sexa por moda, polo boca a boca, por fe ou por un sentido profundo. O noso sacerdote, Alberto Montes explicounos que todos chegan por diferentes razóns, algo toca o seu corazón dalgunha ou outra maneira e vanse diferentes. Chegues como chegues a Santiago, peregrinando de lonxe, planificado a viaxe, en coche ou en bus como fomos todos os migrantes, Deus é o que che recibe e ve o «camiño» que fixeches no teu corazón para chegar ata alí, visitar a Santiago como así tamén a Deus.
