O pasado 4 de xullo, catro mozos do Seminario Maior San Xosé de Vigo recibiron o sacramento da Orde presbiteral e diaconal de mans do bispo de Tui-Vigo, Mons. Luís Quinteiro Fiuza. A continuación, móstrase a homilía da celebración.
A retransmisión do acto está dispoñible na canle de Youtube da diocese de Tui- vigo, clicando na seguinte ligazón.
Homilía predicada durante as ordenacións do 4 de xullo de 2021
Hoxe a nosa diocese de Tui-Vigo está moi contenta. Estamos cheos de felicidade porque o Señor regálanos estas vocacións que se achegan a esta celebración sagrada. É o agasallo máis grande que pode facernos o Señor como di o salmo “estamos moi contentos”. O Señor engrandécenos, quérenos moito e dámoslle grazas a Deus por todas esas vocacións que, antes deles e despois deles, seguirán alimentando a nosa vida cristiá.
O Señor, queridos diáconos e queridos candidatos ao diaconado, chamouvos a ser sacerdotes nun mundo novo, en permanente cambio, con moitos perigos e moitas oportunidades. A vós non vos resulta estraño este mundo porque nacestes nel; tivestes que loitar moito para manter en pé a vosa vocación. Cada un de vós é historia viva deste mundo novo e en permanente cambio. As vosas propias biografías reflicten á perfección o mundo no que vivimos.
Noutros tempos, era unha tarefa importante dos sacerdotes coñecer o mundo. Agora levádelo nas vosas veas; fostes testemuñas xa das moitas batallas que se libran no mundo. O Señor non vos chamou para fuxir deste mundo e dos irmáns que nel viven. Hai poucos días, o papa Francisco dicíalles aos seminaristas italianos do Seminario Rexional Pontificio das Marcas: «ése sacerdote para servir ao pobo de Deus, para ocuparse dos feridos de todos, especialmente, dos pobres. Dispoñibilidade para os demais: esta é a proba segura do si a Deus. […] O verdadeiro pastor —continuaba o papa— non se separa do pobo de Deus: está no pobo de Deus, adiante, no medio e detrás». E para estar no medio do pobo de Deus hai que saír cada día de nós mesmos, das nosas comodidades, dos nosos esquemas prefixados e ir ao encontro dos nosos irmáns, os homes. Estamos, estades, chamados a vivir a vosa vida sacerdotal nunha Igrexa en saída.
Na exhortación apostólica Evangelii Gaudium, o mesmo papa Francisco advírtenos con claridade do perigo que temos de perder o dinamismo misioneiro na Igrexa: «chama a atención que aínda quen aparentemente posúen sólidas conviccións doutrinais e espirituais adoitan caer nun estilo de vida que os leva a aferrarse a seguridades económicas ou espazo de poder e gloria humana que se procuran por calquera medio, en lugar de dar a vida polos demais na misión». E conclúe «non nos deixemos roubar o entusiasmo misioneiro» (EG, 80).
Por graza de Deus, grazas a unha boa formación, á axuda e oración de tantas persoas e ao voso sacrificio de anos, vós, queridos irmáns, tedes hoxe este entusiasmo misioneiro. Os que vos coñecemos sabemos que tedes este entusiasmo misioneiro.
O Seminario non vos afastou da realidade, non vos afastou dos perigos e, menos aínda dos demais. Durante o tempo do Seminario, alargastes os límites do voso corazón e estendéstelos ao mundo enteiro e apaixonástesvos polo que achega, polo que une, polo que abre, polo que provoca o encontro. Isto é moi importante porque, como di o papa Francisco explicitamente, «hai que desconfiar das experiencias que conducen a intimismos estériles e espiritualismos gratificantes que parecen dar consolo e en cambio conducen á cerrazón e á rixidez». A nosa misión é levar a Xesucristo e á súa Igrexa ao corazón dos homes como o fixo o mesmo Xesucristo e como o fixo Ezequiel no medio do pobo que se apartaba de Yahvé. A vós tamén hoxe dígovos unhas palabras do papa Francisco «non vos deixades roubar ese entusiasmo misioneiro» que hoxe tedes. É o voso gran tesouro.
Sen dúbida, sentistes tamén nas vosas vidas o temor e o tremor que sentiu Ezequiel cando o Señor chamouno á misión ao servizo do pobo de Deus, pero tamén sentistes a voz doce insistente de Xesús: «ven e sígueme» (Mc 10, 17 – 21). Tivestes a experiencia profunda e gozosa do reencontro con Xesús resucitado como Tomás. Que linguaxe nos deixou para sempre naquela confesión chea de emoción «Meu Señor e meu Deus» (Xn 20, 28)! A este Xesucristo resucitado é ao que debemos seguir e ao que ides consagrarvos hoxe coa entrega das vosas vidas en plenitude. Esa entrega ten un camiño e o camiño é o mesmo Xesucristo, a quen o Evanxeo de hoxe preséntanos saíndo sen reparo aos camiños da súa terra para anunciar o Reino de Deus.
Queridos irmáns que ides ser ordenados diáconos e presbíteros, eu quero pedirvos hoxe que a contemplación fixe esta escena de Xesús nas vosas vidas de pastores no pobo de Deus: Xesucristo non sae só. Sae en compañía dos seus discípulos. Para Xesús era importante a compañía dos seus discípulos, sempre ía con eles; sempre lles dixo que os necesitaba. A Igrexa constrúese na comunidade dos discípulos de Xesús. Desconfiade sempre dos que andan sós, dos que se apartan dos demais, dos que presumen da súa singularidade e confíanse só ás súas calidades. Necesitamos a compañía dos irmáns; a axuda dos irmáns. Necesitamos sentirnos queridos e sostidos polos outros. Sós non imos a ningunha parte. Xudas marchouse só.
O mundo é difícil e a misión esixe comuñón co Señor e unidade cos irmáns. Moitas veces diranvos como a Xesús no Evanxeo «de onde saca todo isto?» e haberá moita xente que se escandalizará do que dicides e propoñedes. Como sempre, tampouco a vosa misión será fácil. Como Paulo, experimentaredes que cando sodes débiles, cando sexades débiles, entón, seredes fortes porque Xesús resucitado sempre sairá ao voso encontro como saíu ao de Tomás.
Mons. Luís Quinteiro Fiuza.
Bispo de Tui-Vigo.
